Zaman değişti. Masalların kötü kahramanları kıyafet ve suret değiştirip girdiler çocukların dünyasına. Kalp atışlarını yavaşlattılar sonra. Çocukların nasibine düşen parmaklıklar var şimdi. Bir balonun ipinden tutacak minik ellere değen soğuk demirler var gözlerine…
Dört mevsim çiçek açtı gönül bahçelerinde Başlara tac edildi dünyanın her yerinde Unuttu yaşamayı, hep yaşatma derdinde Renk oldu desen oldu dünyamıza kadınlar İlkin Havva idiler Âdem’e(as) yoldaş olan Asiyeler yetişti Musa’ya kardeş…
Hayat nasıl da zor sorular soruyor insana. ” Film Gibi” denilen her şey gerçeğin ta kendisi artık. Anneler ve çocuklar ayrılır mıydı hiç? Hangi anne yavrusundan ayrı gün geçirebilirdi ki? Oldu ama oldu…
Kadındım ben, anneydim, öğretmendim. Bir anda tutukluluğuma karar verildi, mahkûm oldum. Nermin, hakimin üstüne yürüdü, sinir krizi geçiriyor kadın. -Tanımıyorum kararınızı, siz bana bunu yapamazsınız. Cübbesini kürsüye fırlatan hakim hızlıca terk ediyor salonu.…
Acele ve de hazin bir kalple yazıyorum içimdeki bîzârı; Gökyüzü diye bir yön yok burada, kimsecik tanımaz ârı. Gözümde tüterken kekik ve yarpuzlu Toros rüzgârları Akrabaydık, akrep olduk ey kalplerin, kalıpların ağyârı! İhtilafa…
Eyyy Adalet var diyenler Adaletsiz yaşanmaz deyipte adaletin olmadığını görmeyenler.. Soruyorum şimdi sizlere ; Gözünüz nerede? Kör mü oldunuz? Bu bir oyun mu? Ne zaman bitecek yazdığınız tiyatro? Daha kaç çocuğu annesiz babasız…
Yüreğiniz yaralı gülmeyi unuttunuz İtilip kakılarak hücrelere kondunuz Hakta sebat ederek elif gibi durdunuz Asla pes etmediniz cennete giden yolda Kaderden hissenize hayatın zoru düştü İnsi cinni şeytanlar başınıza üşüştü Hırsızlar malınızı mülkünüzü…
